Landstede Groep
   
Jaargang 3 | Editie 1 | Archief 2015 - 2019
Column: Standplaats Jakarta

Uit de vicieuze cirkel

Voormalig Landstede-docent Birgitta Hogendoorn woont sinds november 2015 voor twee jaar in Jakarta, waar haar man meewerkt aan een waterproject. Voor ZinMag schrijft ze columns over haar belevenissen.

Gilan woonde met zijn familie in West-Java. Ik schat hem een jaar of 17. Hij is naar Jakarta getrokken toen zijn vader overleed, waarschijnlijk in de hoop daar een baantje te vinden. Dat viel tegen. Hij kwam op straat terecht en werd straatzanger. ‘Dan kun je dus goed zingen?’ vraag ik hem. Hij lacht: ‘Helemaal niet!’ Het is in Indonesië verboden om te bedelen, maar als je zingt, of met een pak aan door de straat danst, ben je niet aan het bedelen en kun je toch om geld vragen.

Gilan en Yuli zijn in de werkplaats bezig als ik binnenkom. Ze werken voor Ffrash, een NGO die straatkinderen helpt door hun te leren hoe ze mooie producten kunnen maken van afval. Ze maken vazen van oude visserslampen, glazen en karaffen van oude flessen, krukjes en klokken van plastic doppen. De producten zien er stijlvol uit. Ze zijn ontworpen door gerenommeerde ontwerpers die belangeloos meewerken. En ze zijn met simpele middelen te maken. Zo worden de klokken en krukjes gemaakt door de doppen in een tefal vorm in een magnetron te smelten. Slim bedacht!

Yoki is teamleider en hij weet waar hij het over heeft. Ooit leefde hij ook op straat. Hij staat me in keurig Engels te woord. Hij legt me uit hoe Ffrash werkt. ‘Jongeren krijgen hier de kans om werkervaring op te doen. Ze leren de technische vaardigheden die nodig zijn, maar het belangrijkste is het werkethos. Kom je op tijd? Neem je initiatief en verantwoordelijkheid? Kun je onafhankelijk denken en lever je kwaliteit? Op straat is het leven wild, hier moeten ze leren hun werk te organiseren en zich aan afspraken te houden. Dat zijn dingen die ze later nodig hebben als ze in een bedrijf gaan werken.’ Deze woorden komen me erg bekend voor en inderdaad … Ffrash is opgezet en wordt begeleid door Nederlanders. Het bestaat sinds 2013 en heeft tot doel straatjongeren een opleiding en een baan te bieden.  En daarnaast doen ze natuurlijk goed werk door aandacht te besteden aan nut en noodzaak van recycling.

‘Als jongeren zich aanmelden, kijken we vooral of ze willen investeren in hun toekomst. De opleiding duurt anderhalf jaar en in die tijd wonen ze in het kindertehuis hiernaast. Ze krijgen kost en inwoning, werken zes uur per dag, krijgen les in Engels, communicatievaardigheden, dans, sport. Ze hebben een proeftijd van drie maanden. Na die tijd kunnen ze zelf weggaan of soms sturen wij ze weg. Het is fijn als ze creatief zijn en talent voor dit soort werk hebben, maar het belangrijkste is toch hun werkhouding. Soms moet ik streng zijn, maar ik praat ook veel met ze om samen te bekijken wat ze willen gaan doen.

Na anderhalf jaar hier gaan ze stage lopen in een bedrijf en als dat goed gaat, krijgen ze daarna misschien wel een contract. Dat is tot nu toe met vijf jongeren gelukt. En er werken nu drie mensen in de werkplaats. Er zijn er net twee ontslagen en twee anderen zijn gestopt vanwege problemen in de familie.’ Yoki legt uit waarom: ‘Ze krijgen hier alleen maar zakgeld (€10,- tot € 20,- per maand). Op straat vangen ze zo’n €3,-  per dag. Als de familie het niet meer kan bolwerken, moeten ze terug.’

Karin en Renate zijn de Nederlandse begeleidsters van het project. Zij doen de marketing en verkoop (‘Daar zijn de kids nog te verlegen voor.’) en ze onderhouden de contacten met de stagebedrijven. ‘We zijn hier nu twee jaar bezig en we zijn er trots op dat het project inmiddels financieel zelfvoorzienend is. Toen we hier begonnen, hadden we grootse plannen, maar het gaat met kleine stapjes. Twee vooruit en een terug.’ Dat lijkt mij ook. Zoveel tijd en energie en vijf jongeren met een baan als voorlopig resultaat? ‘Ja, vijf mensen die weg kunnen uit de vicieuze cirkel van arm zijn, opgroeien zonder kansen, kinderen krijgen die ook weer opgroeien zonder kansen. Ja, dat is meer dan de moeite waard!’, knikken de dames met overtuiging.




Vorige
Volgende
1 2 3 4 5 6 7 8 9