‘Deze baan is met geen pen te beschrijven’

September. Een student doet zijn koptelefoon op bij het zelf werken aan een opdracht. Ik zeg er wat van. 'Mag dat dan niet?' Ik denk even na. 'Geen idee. Ik doe dit ook nog maar pas', is alles wat ik kan bedenken.

Oktober. Ik sta zes weken voor de klas. Een talentvolle student zakt weg in een depressie en komt niet meer terug op school.

November. Een vriend, collega-journalist, komt zélf in het nieuws. Met de klas ontrafelen we hoe het verhaaltje over een verkeerd bezorgd pakketje van uur tot uur 'viral gaat'. Als de klas leegloopt, roept er één 'leuke les meneer'. In een leeg lokaal ruim ik dan maar de lege drinkpakjes en kladblaadjes op.

December. Een student strikt de tekenaars van Fokke en Sukke voor haar krantje. Ik vertel het aan al mijn vrienden, haast met meer trots dan toen ik ze vertelde dat ik vader was geworden.

Januari. Ik geef een les over het schrijven met een tekstplan. De klas doet onverwacht goed mee. Ik geef een les over het schrijven van sprookjes. De klas doet onverwacht slecht mee.

Februari. 'Komt dat even slecht uit’, denk ik terwijl ik in BHV-hesje de ambulance sta op te wachten. Net nu de coach van mijn lerarenopleiding bij mij een lesbezoek komt afleggen, ligt er een student buiten bewustzijn op het toilet. Eerder die dag hoor ik dat mijn ervaren collega – en steun en toeverlaat – wegens ziekte lange tijd afwezig zal zijn.

Maart. Schoorvoetend komt het er dan toch uit. ‘Dit is eigenlijk niet alleen voor uw verjaardag, maar ook omdat u het nu zo druk heeft en wij dan af en toe heel erg zitten te zeuren.’ Voor mijn neus staat een mand met wijn en kaasjes, het lokaal is versierd en het whiteboard staat vol woordspelingen als 'hapbee birthday', want de imkercursus die ik volg zorgt al weken voor hilariteit en veel vragen.

April. We sluiten lessen over politiek af met een debat in de raadszaal van de gemeente Zwolle. Politiek blijft lastig, maar zo'n systeem met microfoons waardoor er altijd maar één iemand aan het woord kan zijn, scoort bij de groep die baalt van haar eigen onrust. 'Kunnen we dat niet aanschaffen in voor in de klas?'

Mei. Ik sta voor de groep en heb geen idee wat te zeggen. De verhalen over mijn werkervaring in de journalistiek zijn ook wel op. Als ik mijn laptop openklap zie mijn aantekeningen over het maken van een lesplan. Ik was te druk.

Juni. Een student appt met een probleem dat hij al veel eerder had kunnen delen. ‘Maar u heeft het zo druk’. Ik geef hem een berisping met een knipoog. Of hij het wel uit zijn hoofd wil laten om mij te ontzien als er iets speelt.

Een schooljaar vliegt voorbij en ZinMag vraagt me de ervaringen van mijn eerste jaar als docent te vatten in een column. Ik probeer, ik schrijf en ik schrap. Het is onbegonnen werk. Deze baan is met geen pen te beschrijven. 

Lees hier de eerste column van Pieter Jansen: Eerste woorden