Opstarten na de lange zomervakantie is volgens Ailko Faber niet altijd makkelijk en efficiënt. Maar er zijn ook voordelen.
Voor mij is starten na de zomervakantie één van de wonderlijkste momenten van het jaar. Collega’s vliegen elkaar om de hals alsof ze elkaar jaren niet hebben gezien. Er hangt een wat vreemde sfeer die het midden houdt tussen ontspanning, joligheid en gezonde spanning.
Ieder jaar is er die grote onderbreking door de zomervakantie. Heerlijk ontspannend, maar vanuit bedrijfstechnisch oogpunt zeer ontregelend. Wij moeten met alles opnieuw beginnen en de gehele machinerie moet weer aan het draaien worden gebracht na de zomer. Dat kost de nodige inspanning. Ik vraag mij dan ook wel eens af of dat niet anders kan. Als je het als ondernemer bekijkt is het niet echt efficiënt. Ik denk dat we de langste tijd wel gehad hebben met deze vorm van zomervakanties binnen het mbo-onderwijs.
Ondanks dat we veel voorwerk hebben gedaan voor de zomervakantie, om geen onverwachte en gekke dingen te krijgen tijdens de start van het studiejaar, is er ieder jaar wel weer iets wat dan weer compleet anders gaat dan is voorzien. Dat is normaal en als je wat langer in het onderwijs zit maak je je daar niet meer zo druk om.
Er wordt de eerste weken veel geïnvesteerd in de groepsbinding, veilig voelen en uitleg. Dit alles gemengd met de Bruisweek, sportdag, en introductie geeft een goed gevoel, en al helemaal als dit probleemloos verloopt. Het betekent immers dat de zaken geregeld zijn en dat is de eerste winst. Binnen onze horeca-opleiding wordt de vakkleding voor het eerst gedragen door de studenten. En de eerste lessen in de praktijk beginnen, waarbij de student een scherp mes leert hanteren en leert lopen met een plateau met volle glazen. Allemaal super spannende zaken.
Nog zo’n fijne bijkomstigheid is dat de nieuwe studenten allemaal nog zo heerlijk gedwee zijn en gewoon doen wat er wordt gezegd. Hoe leuk is dat! Wij vinden dat wel bijzonder. Want tijdens de opleiding leren we de studenten zichzelf te zijn en zichzelf te ontdekken. Een gevolg daarvan is dat ze een eigen mening ontwikkelen. En die mening hoeft niet altijd op een lijn te zitten met wat wij als docenten graag zouden zien. Daar heb ik eigenlijk nog wel het meeste plezier van in het onderwijs. Dan krijg je de gesprekken, de meningsverschillen en de realiteit van de wereld die om de hoek komt kijken. Ik vind dat de mooiste fase.
Wetende dat je een nieuwe groep gemiddeld drie jaar aan het begeleiden bent, bekruipt mij toch ook wel eens de vraag wie er over drie nog bij de opleiding zullen zijn. Het is nu eenmaal zo dat we onderweg wel eens een student verliezen voor ons vak, omdat iemand erachter komt dat het vak hem of haar niet goed past. Spijtig, maar meestal vinden we een plaats bij een andere opleiding.
Kort en goed, de kop is er weer af. ‘We gaan er voor’ - zoals heet.
