Stoere vrouwen helpen dieren

Als ik de voortuin in fiets heerst er diepe rust. De drie honden blaffen pas als ik aanklop. Bregje lacht: ’Ja, als waakhonden zijn ze niet echt geweldig.’ Ze laat me binnen in haar koele huis. Eén hond is meegekomen uit Nederland, de andere twee zijn hier geadopteerd. Ook Kia - een jonge Indonesische vrouw die druk zit te bellen - lijkt geadopteerd. Eerst alleen, toen met een kindje, inmiddels ook met haar broer, woont ze bij Bregje in. ‘Het huis is toch groot genoeg’, zegt ze. Kia is sponsors voor JAAN (Jakarta Animal Aid Network) aan het zoeken. Vandaag krijg ik daar een rondleiding.

‘Er worden hier veel operaties gedaan voor het kattensterilisatieprogramma, maar ook heel andere dingen die je in Nederland nooit zou tegenkomen. Zo worden bij de dansaapjes de voortanden afgeknipt om te voorkomen dat ze bijten. Dat geeft verschrikkelijke ontstekingen. Dat moet worden schoongemaakt en de wortels moeten eruit. Zo piepklein! Dat wordt met een loep gedaan.’

JAAN is maar klein, maar doet veel. Zo is binnenkort de lancering van de campagne Dogs are not food. ‘Op zich heb ik er geen moeite mee dat mensen vlees eten, maar de manier waarop de honden geslacht worden is gruwelijk. De mensen denken namelijk dat het vlees heilzamer is naarmate de hond meer geleden heeft’, vertelt Bregje.

Karin, Femke en Natalie, de oprichtsters van JAAN, legden contact met de gouverneur van Jakarta. ‘Hij was zeer geïnteresseerd. Wilde gelijk alle straathonden in kennels laten opsluiten. Karin heeft dat weten om te buigen tot deze campagne. Die gaat niet alleen over hondenvlees, maar wil de mensen leren hoe ze met hun huisdieren moeten omgaan. Ze willen met de kinderen beginnen, dus gaan ze naar de scholen.’

Als we bij het hondenhuis aankomen, worden we verwelkomd door een meute honden. Ze leven met de verzorgers in huis met een grote tuin. In totaal zijn er op dit moment 56 honden. Bregje legt uit: ‘Als mensen een misstand zien, maken ze foto’s en sturen die naar de politie. Die brengt de dieren bij JAAN. Zo kregen ze pas een groep zieke puppy’s die van het terrein van een failliete fokker afgehaald waren. Ze waren uitgehongerd en de meesten waren niet te redden. Ze hebben er drie adopteerbare uitgezocht en de rest is overleden. De Indonesische staf heeft daar moeite mee. Daar hebben we dan wel gesprekken over.’ 

Bij het tweede opvangcentrum vertelt Bregje over JAANs programma voor dansaapjes. ‘Dansaapjes zijn hier sinds 2014 verboden. Ze worden door de politie van de straat gehaald. Er zijn hier grote groepen makaakjes opgevangen. Ze zijn nu met de laatste uit Jakarta bezig. Daarna gaan ze hetzelfde doen in Bandung.’

De medewerkers verzorgen de dieren, observeren, geven training voor re-integratie, helpen bij het vrijlaten in een nationaal park op West Java. De meeste aapjes kunnen uiteindelijk weer in het wild leven.

Als ik, eenmaal thuis, nog eens op de website van JAAN kijk, groeit mijn respect. Wat doen ze veel! Opvang van zeeschildpadden, roofvogels, paarden, een recyclingproject, scholing, etc. Prachtig, wat zo’n klein groepje stoere, vastberaden vrouwen voor elkaar krijgt.