Landstede Groep
   
Jaargang 5 | Editie 1 | Archief 2015 - 2019
Column: Standplaats Jakarta

Gevaarlijk zelfgenoegzaam

In Nederland hebben we het maar goed voor elkaar, vinden we zelf. En dat uiten we dan ook graag. Maar is in Nederland echt alles beter dan in Indonesië? Birgitta vindt van niet.

Op een bijeenkomst van de Nederlandse club wordt geborreld. Stevige heren, blonde dames maken er een gezellige avond van in het luxueuze huis van een van de bestuursleden. We staan buiten op het marmeren terras. In de tuin wuiven de verlichte palmbomen om het zwembad. De bitterballen, het bier en de wijn gaan ruimhartig rond. De stemming is uitstekend. De kinderen, het werk worden besproken. Ons kent ons.

Men spreekt over de eeuwige files in Jakarta, een dankbaar onderwerp in de meest verstopte stad ter wereld. Er worden nu wel veel nieuwe wegen en viaducten aangelegd maar … ‘Ja, planning hè, en dan de kwaliteit van wat er gebouwd wordt….’ Meer hoeft de manager van een Nederlands bedrijf niet te zeggen. De omstanders knikken begrijpend… Iedereen weet: dat kunnen ze hier niet. Dat kunnen wij veel beter. Het zijn van die algemeen gedeelde meningen die we graag ventileren. Het geeft een prettig superieur gevoel. Bij ons in Nederland is dat nou eenmaal allemaal veel beter geregeld.

In het NOS journaal van 29 december hoorden we na negen onderwerpen een bericht over de tsunami in West Java en Oost Sumatra in de laatste week van 2018. ‘Wetenschappers waarschuwden al langer (…) maar de Indonesische overheid had daar weinig aandacht voor en deed niets om een ramp te voorkomen’, meldde de nieuwslezer verwijtend. Het ging hier om een vulkaanuitbarsting van de Anak Krakatau waarbij twee derde van de 330 meter hoge vulkaan in zee stortte waardoor een tsunami ontstond.

Het waarschuwingssysteem registreerde dit niet, want over het algemeen zijn aardbevingen de oorzaak van tsunami’s en niet – zoals in dit geval – een landverschuiving. De boeien die de naderende golf hadden kunnen registreren ontbraken of werkten niet. Maar als er in dit eilandenrijk overal waar tsunami’s voor zouden kunnen komen van die peperdure boeien zouden worden gelegd, zou bijna het totale rampenbudget van Indonesië al op zijn. Dit alles werd echter niet vermeld in het journaal. Er werd slechts tussen neus en lippen door bevestigd wat wij Nederlanders eigenlijk al weten: de Indonesische overheid faalt weer. Maar ja… wij zijn natuurlijk veel beter.

Zo hoor ik ook regelmatig op de Nederlandse radio en tv beweren dat Nederland ‘het beste onderwijs ter wereld’ heeft of ‘de beste gezondheidszorg’. Zonder blikken of blozen wordt dat geaccepteerd. We kunnen gerust zijn. Maar is dat wel zo zeker? Onze dochter moest, toen zij niet meer kon werken vanwege ernstige reumatische klachten, in Nederland vijf maanden wachten voordat zij aan de beurt was voor een rehabilitatieprogramma. Ze kwam een maand naar ons toe en had de dag na aankomst al een uitstekend rehabilitatieprogramma, voor haar opgesteld door een deskundige Indonesische rehabilitatiearts met drie maal per week fysiotherapie aan huis door een gespecialiseerde Indonesische fysiotherapeut.

En onderwijs? In Indonesië is 5% van de volwassen bevolking analfabeet. In Nederlands is 9% boven de zestien jaar analfabeet of laaggeletterd, ondanks ons fantastische onderwijssysteem. Ik wil zeker niet beweren dat alles is Indonesië beter is, maar wel dat enige bescheidenheid ons zou sieren. De problemen waar Indonesië mee kampt zijn van een totaal andere orde dan onze Nederlandse problemen. Een eilandenrijk gelegen op de ‘Ring of fire’ versus een laagje sneeuw op wegen en rails dat ons land platlegt.

De geschiedenis heeft bewezen dat zelfgenoegzaamheid gevaarlijk is. Een oorspronkelijke voorsprong, zoals Engeland had opgebouwd na de Industriële Revolutie, kan gemakkelijk omslaan in een achterstand als je niet alert bent. Ik wens ons veel nederigheid!




Vorige
Volgende
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11