Docentencolumn

‘Mevrouw! U moet nu hierheen komen! We missen uw dansmoves!’ Vlak voor ik naar bed ga, kijk ik nog even op mijn telefoon. Daar zie ik het filmpje van twee mentorleerlingen. Ze zitten in het trappenhuis van school, zijn gekleed volgens de gevraagde dresscode en opgemaakt als jonge volwassenen. Bovendien hebben ze een duidelijke boodschap: ‘U moet nú komen!’

Oh ja. Vanavond is het schoolfeest van de onderbouw. Eigenlijk moest ik daar ook heen. Van acht tot halfelf alcoholvrij dansen en springen op muziek variërend van hardstyle tot K3. Losgaan met pubers, sommige bijna onherkenbaar onder een dikke laag make-up, anderen ietwat verloren in een hoekje van de aula, maar in ieder geval wel aanwezig.

Goede avonden zijn dat, voor de groepsvorming, voor het contact tussen docent en leerling én voor collega’s onder elkaar tijdens de borrel achteraf. Maar na de ouderavond, het brugklaskamp en de studiedag zou het de vierde donderdag aaneen zijn waarop ik op school moest verschijnen, terwijl dit juist mijn vrije dag is. Het is een typisch onderwijsprobleem: of je nu parttimer bent of een volledige baan hebt, je vrije dagen zijn nooit écht vrij.

Als je niet op school hoeft te zijn voor extra vergaderingen of voorlichtingen aan ouders, heb je nog wel mails te beantwoorden, toetsen of werkstukken na te kijken of lessen voor te bereiden. Daarnaast lees je vakliteratuur, kijk je naar programma’s die mogelijk interessant zijn voor de les en zelfs als je een wijntje drinkt met vrienden, die toevallig ook docent zijn, gaat de halve avond onvermijdelijk over onderwijs. Het is niet per se erg, maar het is wel veel.

En omdat ik heb toegezegd binnenkort een ouderavond te geven, mocht ik vanavond vrij. Met een dubbel gevoel stemde ik daarmee in. Eigenlijk vind ik dat je, zeker als mentor, bij zo’n schoolfeest aanwezig moet zijn, maar het vooruitzicht van een avond vrij op de bank klonk té aantrekkelijk. Leerlingen gaan immers voor elkaar naar zo’n feest, ze zouden me vast niet missen.

Nu ik het filmpje van mijn leerlingen zie, voel ik me schuldig. Zie je wel! Ik had toch moeten gaan! Mijn collega’s werken zich in het zweet, mijn leerlingen rekenen op mijn dansmoves en ik kruip in mijn warme bed nog voor het feest ten einde is. Dat kan ik toch niet maken? Ik stuur een berichtje terug, waarin ik beloof dat ik er de volgende keer bij ben. Daarna schud ik het schuldgevoel van me af en kruip onder de dekens. Heerlijk, zo’n vrije avond.