Landstede Groep
   
Jaargang 2 | Editie 4 | Archief 2015 - 2019
Column: Standplaats Jakarta

Rekenles op Batikdag

Voormalig Landstede-docent Birgitta Hogendoorn woont sinds november 2015 voor twee jaar in Jakarta, waar haar man meewerkt aan een waterproject. Voor ZinMag schrijft ze columns over haar belevenissen.

Birgitta gaat op bezoek bij een openbare school. Dit is deel 2 van haar bezoek. Lees hier deel 1 

Juf Shinta leidt haar onderwerp in door vragen te stellen. Rechts van mij worden haar de antwoorden enthousiast toegeroepen. Vrolijke meiden en jongens. Ze stralen zelfvertrouwen uit. Al begrijp ik niet wat er gezegd wordt, het is meteen duidelijk dat dit de 'smarties' van de klas zijn.

Juf zet een lied in, de kinderen zingen uit volle borst mee: ‘Kom op! We gaan weer iets leren!’ Er klinkt applaus. Daarna volgen een korte instructie en een filmpje over verschillende manieren om informatie weer te geven in tabellen en diagrammen. Alweer applaus. Juf Shinta stelt nog een paar controlevragen en dan gaan ze aan het werk. ‘Kijk eerst goed naar de data!’, zegt ze.

De tafeltjes worden in groepjes van vier bij elkaar geschoven. ‘Yes!’, glunderen de smarties rechts van me. Zij mogen met z'n vijven. Rekenboeken van grof papier en schriften komen te voorschijn. De handschriften zijn opvallend netjes. Foutjes worden met kleine stickers bedekt.

Het is vandaag batikdag. Alle kinderen dragen een batik blouse, behalve de kinderen in het groepje links van mij, Diki’s groepje. Iedereen gaat ijverig aan het werk, behalve Diki, een wat mollige jongen met een vriendelijk gezicht. Na de opgaven bekeken te hebben, gaat hij achterover zitten en kijkt rond. Juf loopt van groep naar groep en geeft aanwijzingen. Als ze bij Diki’s groepje komt, helpt ze zijn buurvrouwen even en gaat weer verder. Bij de volgende ronde legt ze even haar hand op zijn schouder. Doe als de anderen. Ga aan het werk!, lijkt ze te zeggen. Diki buigt zich ijverig over zijn schrift, schrijft even, komt dan weer overeind.

De groepjes praten en lachen zachtjes tijdens het werk. Diki wordt onrustig, zijn groepsgenoten zijn hard aan het werk. De smarties zijn inmiddels klaar. Zij mogen hun diagrammen kleuren. (‘Yes!’) Een eenzaam ogend meisje aan Diki’s tafel stoot hem licht aan. ‘Elf’, zegt ze. Diki schrijft het op.

Inmiddels zijn de smarties rechts zachtjes gaan zingen. Een jongensgroepje rechts vooraan doet iets Engels voor ‘Grandma’ (giechel). Dat ben ik. Ze maken een liedje: ‘I miss you, Bolamkapoet. I love you, Bolamkapoet.’ Ook de tweede smartiesgroep is druk aan het oefenen.

Diki’s groepje is nog niet klaar, maar de andere groepjes wel. Juf komt nog een keer langs. Ze buigt zich over Diki’s schrift en schrijft. Bespaart ze de groep gezichtsverlies door de antwoorden te geven? Diki’s buurvrouwen schrijven mee.

Dan is het tijd voor de presentaties. Smartiesgroep één komt naar voren. Ze krijgen een microfoon van de juf en mogen de resultaten voorlezen. (Applaus!) Diki’s groep is nog koortsachtig aan het werk. Tussen de presentaties door wijst juf naar de klassenresultaten aan de wand. ‘Zien jullie dat we daar ook diagrammen en tabellen hebben?’

Ter afsluiting mogen de smarties hun liedjes ten gehore brengen. ‘I miss you, Bolamkapoet!... ’ zingt de jongensgroep. Er wordt gegiecheld en geapplaudisseerd. De andere smartiesgroep lijkt iets braafs te zingen. Ook dat wordt gevolgd door applaus. 




Vorige
Volgende
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10