Kudde schapen

Een kudde schapen voor het hek. Daar leek het op afgelopen vrijdagmiddag. Om een paar minuten voor vier stond ik bij de deur en voor mij stonden zo’n zeventig onrustige, bijna trappelende studenten. Wachtend op het moment waarop ik zou zeggen dat het tijd was en ze naar huis mochten gaan.

Ik was alleen, nadat wij een praktijksimulatie hadden gedaan, vergeten op te letten of ze de ruimte wel netjes hadden opgeruimd (denk aan lege blikken met vloeibare E-nummers - ook wel energydrinks genoemd - lege plastic zakjes, brood dat over is omdat het werd verruild voor iets van de supermarkt of kantine enz.). Hoe ging ik dit oplossen? Hoe ging ik ervoor zorgen dat ík niet tot vijf uur bezig zou zijn om alles op te ruimen? De nooduitgang zou mijn uitkomst worden!

‘Dames en heren’, begon ik, ‘mogelijk verlaten we het pand vandaag via de nooduitgang achterin de zaal.’ De kudde van zeventig schapen haastte zich in omgekeerde richting naar de achterzijde van de lesruimte. Mooi! Overzicht! Natuurlijk hadden ze het keurig achtergelaten. Kwestie van verkeerde inschatting?

Opnieuw nam ik het woord: ‘Dames en heren, jullie mogen toch door de gewone uitgang het pand verlaten.’ Een hoop gezichten spraken boekdelen. Waarom doet hij dit? Ik probeerde nog uit te leggen dat ik geen overzicht had over de toestand waarin de vloerbedekking en de bureaus zich bevonden, maar voordat ik mijn zin afgemaakt had, werd ik bijna bedolven onder de in hoog tempo op mij afstormende kudde.

Mijn schapen stormden door het nu geopende hek, de uitgang van de lesruimte. Nadat de rust was weergekeerd en ik tevreden toekeek hoe er én hard gewerkt én netjes opgeruimd was, bekroop mij wel de volgende gedachte over mijn rol in dit verhaal: was ik nu die herder die zijn kudde voorgaat of toch meer een herdershond die een kudde opdrijft?