Belletje

Heerlijk! Ik heb een hele dag gepland voor stagebezoeken, altijd leuk om te doen. ’s Morgens eerst even thuis aan de slag, relaxt beginnen. Het is begin juni, de grootste stress van de examens op school is net achter de rug. Werk is er echter altijd meer dan genoeg, ook al zijn we het schooljaar aan het afronden.

Ik ben net verhuisd, de dozen staan nog overal. Zestig vierkante meter spac moet nog van de muren in de kamer en de keuken. En wel voor eind juni, want dan komt de nieuwe keuken! De oude keuken is drie week geleden al uit het huis gehaald, dus koken is een dagelijks terugkerende uitdaging op de benzinebrander. De relaxte start van vandaag is dan ook meer dan welkom.

Ik stap in mijn auto en zie dat ik gebeld ben door school en direct daarna door een 06-nummer. Ik bel meteen maar even terug. ‘Met …., de vader van ….’. Weg relaxte gevoel. Mijn irritatie groeit met de minuut. Zoonlief heeft een herkansing gedaan vorige week, mijn collega heef het in sneltreinvaart nagekeken, hij weet dat hij het heeft gehaald dus wat dan nu weer?

Zoon heeft weinig moeite hoeven doen voor zijn studie. Hij is een leuke en vrolijke gast, maar is niet te motiveren om een stap harder te zetten. Rekenen een 5? Telt toch niet mee dus maak je niet druk… ’s Morgens vroeg werkt hij als vakkenvuller, dan gaat hij nog even thuis eten en valt in slaap op de bank. Hij is dus wel eens te laat op school. Aan de andere kant komt hij ook met fikse koorts naar school ‘want ik heb toch een afspraak met u?’. Op het mbo presteert hij onder zijn niveau, hij kan het allemaal makkelijk aan. Tot dat ene examen dus, waarbij hij het niet kan hebben van zijn theoretische kennis, maar inzicht moet tonen en kennis moet toepassen.

Maar waarom ergert het belletje van vader mij dan zo? Vader belde vóór het plaatsingsgesprek al op of de aanmelding nog wel op tijd was voor het komende jaar. Zoon aangenomen! De volgende dag stond vader bij ons op kantoor met een printje, ‘Is dit de juiste boekenlijst?’. Uit zijn zak komen drie rekenmachines. Of zijn zoon die mag gebruiken bij zijn studie? Bij de ouderavonden spreekt hij het liefst alle docenten uit het team, terwijl er eigenlijk weinig aanleiding is gezien de cijfers, aanwezigheid of gedrag, behalve dat hij wel eens een stap harder mag lopen. Zoon kan heel veel zelf, maar wordt op die manier niet echt gestimuleerd om zelf de touwtjes in handen te nemen en zichzelf te motiveren voor iets. Maar is dat nou wat me ergert?

Het belletje komt eigenlijk gewoon op een verkeerd moment. Examens, dossiercontroles en persoonlijke problemen van coachleerlingen maken het tot een drukke tijd. Het aantal aanmeldingen valt tegen. Wijzigingen in teamleiders en locaties. De verkoop van ons oude huis verliep niet echt stressloos en de weekenden klussen we er heel wat op los.

Gelukkig bedenk ik tijdens het gesprek met vader dat ik eigenlijk heel blij ben met zijn betrokkenheid. Hoeveel moeite doen we niet om ouders te bereiken? We sturen brieven, melden daarin al wat er mis is en dan nog komt er niemand. Sommige ouders zien we voor het eerst bij de diplomering! Dan is het toch heel fijn dat er zoveel om een kind gegeven wordt dat vader ook belt om te checken of het echt waar is dat zijn zoon is geslaagd? Dat hij écht op 5 juli zijn diploma krijgt? Met een glimlach hang ik op en stel de tomtom in op Nunspeet. Op weg naar het eerste stageadres.