Docentencolumn: Powervrouwen

Het is de eerste woensdag van september en ik ontmoet m’n nieuwe mentorklas, een derde klas. Sommige leerlingen ken ik van gezicht uit de onderbouw. Anderen zijn vanuit andere scholen ingestroomd.

Nadat de boeken en de roosters zijn uitgedeeld, blijft Sharona nog even. Ik had haar gevraagd te blijven, omdat ik haar tijdens de kennismaking had horen zeggen dat ze momenteel bij een tante woont en tante de brief over de aanstaande introductie niet had ontvangen. Ik ken Sharona uit de wandelgangen van vorig jaar; een stralende jonge dame met grote vriendelijke ogen. Bij mijn weten woont ze bij haar vader.

Ik staar in Sharona’s lieve gezicht wanneer ze vertelt hoe haar zomervakantie is geweest. Ergens op een avond, begin augustus, trof ze haar vader thuis onwel aan. Het bleek een epileptische aanval. Enkele onderzoeken later horen vader, Sharona en familie de mokerende uitslag: een agressieve tumor in de hersenen. Vader is ondertussen geopereerd en de vooruitzichten zijn bekend, hij heeft misschien nog een jaar te leven. Maar het kan ook minder zijn. Tot zover mijn eerste gesprek met Sharona.

De weken erna gaat vader hard achteruit en Sharona zal moeten wennen aan het idee dat ze afscheid moet gaan nemen van haar geliefde vader. Ze zal Zwolle verlaten om in het gezin van tante, de zus van vader, te gaan wonen.

Het regent hard op de tweede zaterdag in oktober wanneer ik samen met een vijftal collega’s aanwezig ben op de uitvaart van Sharona’s vader. We zoeken een plek op de achtergrond en houden het niet droog wanneer we getuige zijn van dit hartverscheurende, maar mooie afscheid.

De wens van Sharona’s vader is dat ze een onafhankelijke vrouw wordt die haar eigen boontjes kan doppen, dus de maandag na de uitvaart zit Sharona weer in de schoolbanken. Ze wil zo snel mogelijk haar achterstanden inhalen en goede cijfers halen. Ik verwonder me steeds meer over de kracht van dit ogenschijnlijke meisje-meisje. De weken daarna worstelt ze zich door de zware tijden heen, maar ze is aanwezig. Elke dag. En ze doet het goed: ze is slim en heeft een creatief talent. Leerlingen zijn graag bij haar in de buurt. Ze trekken naar haar toe door haar gezelligheid en openheid. Wanneer we in de klas een voorstelling kijken van Ali B klinkt haar klaterende lach.

Onlangs kwamen Sharona en tante op school voor een afspraak met de zorgcoördinator en mij. We zijn benieuwd hoe het gaat met hen in de nieuwe situatie en of er behoefte is aan extra ondersteuning voor Sharona.

Dit gesprek zal ik nooit vergeten. Daar zitten ze. Twee vrouwen, één nog piepjong, beiden gewond door vers verlies. Het gaat nog niet op rolletjes thuis. Er is wel eens ruzie. Er zijn meningsverschillen. Wennen aan elkaar. Verdriet. Gemis. Aanpassen. Maar nergens in hun verhalen gaat het over elkaar loslaten. Dit nieuwe samenzijn is voor hen vanzelfsprekend. Ze gaan ervoor knokken. Want ze hebben elkaar. En juist deze twee weten hoe belangrijk dat is. Wat heb ik een diep respect voor deze twee powervrouwen…