Schilder en docent: ‘Ik wil een ontmoeting hebben’

Ronald - docent Beeldende Vorming en taakhouder Talent in Zicht - vertelt gepassioneerd over zijn werk als mentor, coach, docent en zijn schilderwerk. Zijn interesse in kunst begon als kind, door de reizen die hij maakte voor het koor waar hij in zong. ‘Ik kom niet uit een religieus gezin, maar tijdens het toeren kwam ik veel in katholieke kerken in Zuid-Europa waar ik onder de indruk raakte van de beeldhouwwerken en glas-in-loodramen. Ik heb nu nog steeds veel met beeldhouwwerk. Ik heb vroeger installaties gemaakt en performances gedaan met afvalmateriaal.’

Na de kunstacademie heeft Ronald van alles gedaan, in de creatieve sector en ook bij TalentStad. Daar gaf hij onder meer wiskunde, Nederlands, biologie, techniek en maatschappijleer. Zijn passie ligt bij de onderbouwleerlingen die het wat moeilijker hebben. Hij probeert het beste uit ze te halen en hen te laten opbloeien.

‘Ook de moeilijke kanten van mensen vind ik leuk. Ik vind het mooi dat ik leerlingen kan begeleiden om hun kansen te verwezenlijken; dat ik voorwaarden voor hen kan scheppen. Voor sommige leerlingen is school echt een houvast. In de onderbouw komen geknakte bloempjes binnen die je weer ziet opbloeien. Dat vind ik gewoon prachtig.’

Boven: Hals en Sluijters, onder: Van Gogh en Rembrandt.

Inspiratiebronnen

‘Ik ben van het grove penseel. Je moet zien dat het schilderwerk is en geen foto.’ Hij houdt van de klassieke meesters, zoals Rembrandt en Frans Hals. Bij die laatste vooral van zijn vlotte toets, ‘die heb ik zelf ook.’ Van de modernere schilders heeft hij veel met Jan Sluijters. ‘Die ik vind meesterlijk.’

Een van zijn grootste inspiratiebronnen is Vincent van Gogh. ‘Het buitenschilderwerk van Van Gogh is heel vlot en heel snel. Vroeger schilderde ik vooral landschappen. Het was lekker om buiten te zijn. Samen met een vriend ging ik er vaak op uit.’ Nu schildert Ronald vooral portretten, ook in opdracht.

Het schilderproject (T)huis. Afmeting: 3.5 x 5.5 meter.

Ontmoetingen

Het laatste zetje om het schilderij van zijn straatgenoten te maken, was het overlijden van een buurvrouw. Iemand van zijn eigen leeftijd. ‘Ik kende haar niet, dat vond ik vervreemdend. Toen ben ik gewoon maar begonnen met het schilderij, zonder naar de moeilijkheden te kijken om het te realiseren. Mijn ambitie is om zoveel mogelijk mensen uit de straat op het doek te krijgen. Er wonen 200 mensen. Negentig procent van hen doet mee. Ik wil een ontmoeting hebben, daar gaat het om. Ik schilder de foto die mensen aan mij geven. Vaak een vrolijke foto, maar soms ook niet. Ze bepalen zelf het beeld. Gemiddeld werk ik zes uur aan een portret. Ik hoop over een paar jaar klaar te zijn.’ 

Ondertussen heeft het werk aan het schilderij hem al een hoop opgeleverd: intensieve contacten met straatgenoten en aandacht in de media waardoor hij weer portretopdrachten krijgt. En wellicht komt er nog meer uit voort. ‘Ik heb een avond georganiseerd voor de straat, waar mensen loskwamen met verhalen. Daar zit een boek of een magazine in.’

Ronald gebruikt in het schilderij een aantal strofes uit het gedicht van de 19e eeuwse dichter Génestet, waar de straat waar hij woont naar vernoemd is. ‘De strekking van het gedicht is: alles komt en gaat, maar uiteindelijk gaat het om de ontmoetingen die je hebt.’ 

Verstandig is ’t van tijd tot tijd,
Een teedren, sterken band,
Die ’t arme harte bindt en vleit,
Te schudden aan de hand