Landstede Groep
   
Jaargang 4 | Editie 7 | Archief 2015 - 2019
wisselcolumn

Docentencolumn: Even huilen en weer doorgaan

De eerste schooldag viel Berber Bouma rauw op haar dak. Al voor de eerste les was ze in tranen. Bemoedigende woorden en lieve gebaren van collega’s sleepten haar er doorheen.

De eerste schooldag van het jaar: collega’s die elkaar met knuffels en kussen begroetten, stapels nieuwe boeken, een overvolle mailbox, introductieprogramma’s en lesvoorbereidingen. De directrice die opende met een speech vol ‘we gaan’, ‘we willen’ en ‘we moeten’, de vakgroepvoorzitter die startte met minstens zoveel ambitieuze ‘we moetens’… Het was me allemaal te veel. Nog voor de lunchpauze was ik in tranen. Ik had geen les gegeven, zelfs geen leerling gezien, en toch zat ik er al doorheen.

Welke docent is zichzelf nog niet tegengekomen door alle vragen en eisen van bovenaf of vanuit zichzelf? Ook goede lessen kunnen immers altijd beter en nog voor de gestelde doelen behaald zijn, staan er alweer nieuwe klaar. Voor elk punt dat je afstreept van je to-do-lijstje komen drie andere terug, waardoor je voortdurend achter jezelf aanloopt.

Vaak is er wel een collega die je zegt dat je je grenzen moet bewaken en er vooral niet overheen moet gaan, maar meestal is dat net te laat. Vooral wanneer je perfectionistisch bent en het beste voor je leerlingen wilt, is het moeilijk te stoppen als je de hulpvraag nog niet beantwoord hebt. Je leerlingen zijn de reden van je bestaan op school, die kun je toch niet laten stikken?

Als mentor van drieëntwintig brugklassers probeer ik me voor te stellen hoe de start van het schooljaar voor hen was: nieuw gebouw, nieuwe klasgenoten, nieuwe docenten, nieuwe vakken. Elke dag de juiste boeken inpakken, laptop niet vergeten, huiswerk leren en ’s ochtends op tijd vertrekken. Op de fiets naar school, jas in het kluisje, lokaal zoeken en merken dat je nét de verkeerde opdracht hebt gemaakt… Ook al kijken ze nog zo stoer, voor de meeste twaalfjarigen is het een flinke stap naar het voortgezet onderwijs en ik heb er al meerdere radeloos of in tranen aan mijn bureau gehad.

Meestal probeer ik ze gerust te stellen door overzicht te bieden, door te benoemen wat al goed gaat en vooral ook door te erkennen dat het logisch is dat de start op een nieuwe school moeilijk is. Er komen zo veel dingen op je af dat het helemaal niet erg is als alles niet in één keer lukt. Neem de tijd, dan krijg je de zaken echt wel weer op de rit.

Mijn collega’s deden hetzelfde voor mij, die eerste schooldag. De één sloeg een arm om me heen, een ander gaf me een peptalk en een derde kocht een reep chocola voor me. Ze zeiden mij wat ik tegen mijn leerlingen zeg en ik heb mijn werk inderdaad weer behoorlijk op orde. Het is niet altijd makkelijk om op school te werken en aan alle wensen en eisen te voldoen, maar uiteindelijk komen we er wel.




Vorige
Volgende
1 2 3 4 5 6 7 8 9