Landstede Groep
   
Jaargang 3 | Editie 3 | Archief 2015 - 2019
Column: Standplaats Jakarta

Mijn fijne land

Voormalig Landstede-docent Birgitta Hogendoorn woont sinds november 2015 voor twee jaar in Jakarta, waar haar man meewerkt aan een waterproject. Voor ZinMag schrijft ze columns over haar belevenissen.

Het verhaal over de Nederlander die ’s avonds in zijn hotel in Myanmar last had van de luidruchtig biddende monniken, de tempel binnenstapte en de stekker uit de luidspreker trok, is hier een paar keer lacherig ter sprake gekomen. Natuurlijk kreeg hij daar problemen mee! We zijn een verwend volkje en we denken dat we overal mee wegkomen. We wanen ons als Nederlanders onkwetsbaar. Maar zijn we dat ook?

In dit land, maar ook in heel veel andere landen, is recht niet altijd recht. Dat ervaart ook de Canadese leraar Neil Bantleman die, samen met zijn Indonesische assistent Ferdi, inmiddels bijna twee jaar onschuldig opgesloten zit. Als hij pech heeft komt hij pas over negen jaar vrij. Hij werkte op de JIS (Jakarta Intercultural School) en werd door een moeder beschuldigd van seksueel misbruik van haar kind. Er is geen enkel bewijs, maar wel zijn er schilderachtige getuigenissen, zoals het verhaal dat Bantleman een toversteen zou hebben gebruikt om het kind te verdoven (Voor geïnteresseerden: die steen is niet meer te vinden). De hele geschiedenis lijkt sterk op het beroemde verhaal van Kafka: Het Proces.

Soms kan ik bijna niet kan geloven wat er in de krant staat. Ik doe een greep uit de krant van deze week. Een boeddhistische Indonesiër in Aceh, waar de sharia geldt, heeft publiekelijk negen stokslagen gekregen omdat hij gegokt had tijdens een hanengevecht.

Net als in de Filippijnen, kun je hier maar beter niet met drugs gepakt worden. In toenemende mate loop je de kans om je arrestatie niet te overleven. Vorig jaar werden 32 mensen doodgeschoten bij arrestaties. De chef van de drugspolitie heeft zijn mensen bij herhaling op het hart gedrukt om te schieten bij de minste weerstand. Hij stelde dat het leven van een drugshandelaar of gebruiker toch waardeloos is.

Er zijn deze week drie mannen tot drie en vijf jaar gevangenis veroordeeld voor blasfemie. Zij behoren tot een islamitische beweging, de Gafatar, die hier niet erkend wordt. Naast de koran, bestuderen zij ook de bijbel en de Thora. Het oordeel is slechts gebaseerd op de verklaring van één getuige, die niet aanwezig was tijdens de rechtszaak en dus niet door de verdediging ondervraagd kon worden. Sommige andere getuigen uit het vooronderzoek hebben hun verklaringen weer ingetrokken omdat ze die onder dwang hebben afgelegd.

En dan de ingezonden brief van Anita, die zich beklaagt over haar bank. Ze had een lening afgesloten en kon die na twee jaar versneld aflossen. Tot haar schrik moest ze echter het volledige rentebedrag over tien jaar betalen. Dit stond in een contract dat zij nooit gezien, laat staan getekend had. De rechtbank voor kleine claims vond de zaak te ingewikkeld en gaf hem na twee maanden terug. De commissie voor toezicht op de financiële instellingen reageerde na vijf maanden op haar klacht: ‘We kunnen niets voor u doen behalve de bank vragen hun personeel beter te trainen.’ ‘Nu weet ik niet meer waar ik naartoe moet om mijn recht te halen’, schrijft ze.

En dan denk ik aan Nederland. We rekenen erop dat we veilig zijn. Dat we vrij kunnen zeggen wat we denken. Dat we niet ineens van ons bed gelicht worden. Dat onze klachten gehoord worden. En dat als we dan in een rechtszaak belanden, onze argumenten zorgvuldig worden gehoord en gewogen. We hebben vorige week gestemd en met z’n allen bepaald dat de redelijkheid moet regeren, niet de extreme standpunten, niet de schreeuwers, de murenbouwers, de afschaffers van religieuze vrijheid, de mannen van de harde lijn die het met de mensenrechten niet zo nauw nemen… En natuurlijk, er gaan ook bij ons dingen fout. Soms worden mensen ten onrechte veroordeeld. Er is bureaucratie en intolerantie, ook bij ons. Maar er is een belangrijk verschil: het is niet algemeen geaccepteerd. Als het ontdekt wordt, dan doen we er wat aan. Het recht moet zegevieren, daarover zijn we het met elkaar eens. Fijn land.

 




Vorige
Volgende
1 2 3 4 5 6 7 8