Column: Indonesisch winkelen

Om meubels te kopen voor ons lege huis besluiten wij op zaterdag naar een paar meubelwinkels te gaan. De afstand is niet groot, hooguit drie kilometer. Omdat onze woonwijk op zaterdag ‘op slot zit’ door de files, besluiten we te gaan lopen. Man voorop, ik erachteraan op mijn rubber slippers.

Het heeft geregend, dus er staan plassen. Het verkeer rijdt beleefd om ons heen: weer zo’n stel van die witten die zo nodig stoer moeten doen! Na twintig minuten lopen en balanceren op de randen van de goten komen we bezweet aan bij de eerste woonwinkel. Mijn slippers maken een bruin spoor op de glanzend witte tegelvloer. De modder zit tussen mijn tenen.

We volgen de vriendelijke verkoopster van verdieping naar verdieping langs de weelderige meubels. Na twintig minuten staan we weer buiten. Weer op pad langs de drukke weg, naar de volgende woonwinkel. Het lukt ons om drie winkels te bekijken. Dan zijn we door onze energie heen. We willen alleen nog maar terug naar huis! Misschien toch maar via internet proberen?

Op donderdag waag ik een nieuwe poging. Dit keer om wat huishoudelijke artikelen te kopen. Lippo Mall schijnt erg leuk te zijn, is me verteld. Wijs geworden, ga ik dit keer met de taxi. Bij de ingang word ik verwelkomd door een deurwachter in een keurig pak met een kerstmuts op. Na de veiligheidspoort en de tascontrole sta ik in een hoge, witte hal. In een kring van kerstrozen staat een grote vleugel. ‘Drie maal per dag een concert’, staat er op een bordje. En inderdaad, als door onzichtbare vingers gedreven, speelt de vleugel vrolijke kerstliedjes.

Het is niet druk. Het publiek bestaat uit pubers in schooluniformen, rijke Indonesische vrouwen en vooral vrouwen zoals ik, ‘dependents’. We zwerven over de koele vloeren, langs hoge stapels dozen. Om elke hoek een andere Amerikaanse reclamevideo. Er zijn ook kleinere winkels, nagelstudio’s, winkels voor fitness-apparaten, batik. Overal word ik verwelkomd door een groepje vriendelijke jonge verkopers, bijna overal ben ik de enige klant. Als ik iets koop, komen ze met z’n drieën helpen. Eén pakt in, eén bedient de kassa, eén schrijft een ingewikkelde bon.

Ik zweef weer naar beneden, langs de hoge roltrappen. Langs de verdiepingen hangt kersversiering. Bing Crosby’s White Christmas schalt uit de luidsprekers. Beneden staat een enorme witte kerstboom. Een blonde vrouw zweeft me tegemoet. We glimlachen elkaar herkennend toe.

Bij de uitgang regelt een portier het verkeer. Een voor een worden de auto’s met chauffeur voorgereden om de voorname klanten weer naar huis te rijden. Een taxi moet ik zelf een eindje verderop gaan zoeken. Met een licht gevoel van triomf kom ik thuis met mijn trofeeën: een tafelkleed, een wc-borstel, smeerolie voor de deur.

Ik ga toch op zoek naar een gewone markt…