Onderwijscolumn: Examenkriebels

Als docent word ik door mijn leerlingen zeer regelmatig gevraagd waarom ik, als hoogopgeleide Nederlander, toch zo graag voor de klas wil staan. In iedere andere sector zou ik toch veel meer geld kunnen verdienen? Op zich een legitieme vraag waarover ik met leerlingen altijd in gesprek ga. Dat doe ik juist om aan te geven dat ik niet op basis van geld een beroepskeuze heb gemaakt, maar uit liefde voor een bepaald vak. Lesgeven is volgens mij namelijk gewoon echt heel leuk.

De afgelopen weken merkte ik echter dat er nog iets anders aan mijn liefde voor lesgeven ten grondslag ligt. Dat dit juist tijdens deze examenperiode gebeurt, vind ik niet zo gek. Hoewel vorig jaar het eerste jaar was dat ik lesgaf aan een eindexamenklas (4tl), ervaarde ik dit jaar bij mezelf toch meer spanning dan vorig jaar.

De lichting die nu examen doet in havo 5 en vmbo 4 is de eerste lichting die ik heb lesgegeven in klas 1 en 2. Dat maakt deze examenperiode voor mij persoonlijk specialer dan de examenperiode van vorig jaar. Tijdens het surveilleren van de examens kwam de volgende gedachte dan ook ineens in me op: ik heb deze groep leerlingen echt zien opgroeien in school.

Een aantal van deze leerlingen is van ongeleid projectiel, waar sommige docenten de handen aan vol hadden, uitgegroeid tot een jongvolwassene die vol goede moed en zelfvertrouwen op weg is naar een volgende stap in het leven: een vervolgopleiding. Bij een groot deel van deze leerlingen heb ik die ontwikkeling van dichtbij mogen meemaken.

Terwijl ik de leerlingen tijdens de examens observeerde en merkte dat eenieder een eigen aanpak heeft tijdens het maken van een examen, wist ik waarom ik lesgeven zo ontzettend mooi vind. Veel meer dan alleen het vak dat ik geef willen overbrengen, merkte ik dat ik mijn motivatie voor het lesgeven haal uit het stimuleren van de ontwikkeling van mijn leerlingen. Als ik als docent een bijdrage kan leveren aan de positieve ontwikkeling van het leven van mijn leerlingen en zij echt het gevoel hebben iets van mij meegekregen te hebben, is mijn doel in het onderwijs behaald.

Wanneer binnenkort, en die vraag komt zeker, een leerling aan mij vraagt waarom ik met een masterdiploma toch maar voor de klas ga staan, weet ik wat ik ga antwoorden. Ik hoop mijn leerlingen iets van mijzelf mee te kunnen geven. Iets waar zij de rest van hun leven nog iets aan hebben.