Docentencolumn: Daar doen we het voor!

‘Hé, je bent er al, wat fijn!’ Het is de laatste vrijdag van september en Wouter komt zijn diploma tekenen. Het was hard werken, maar gelukkig heeft hij net op tijd alles behaald, zodat hij niet aan een nieuw schooljaar hoeft te beginnen. ‘Kom verder en ga lekker zitten. Wil je koffie?’

Wouter heeft het niet gemakkelijk gehad de afgelopen jaren. Heel vaak wilde hij ermee stoppen en net zo vaak gingen we er samen weer voor.

Wouter frommelt wat in zijn tas en heeft een pen gevonden. Ik lach ‘Kijk, jij komt beslagen ten ijs.’ Een vragende blik is het gevolg. Laat maar, gebaar ik. Hij heeft het verlies van zijn vader moeten verwerken en leren omgaan met zijn eigen karaktertrekken en daar hoort nu geen lesje gezegden bij. En of het nu komt door het doorzettingsvermogen van Wouter of door de inzet van mij en mijn team… het doet er niet meer toe; ik voel mijzelf als coach vaderlijk trots. Bijna nog trotser dan vlak voor de zomervakantie tijdens de diplomering van 45 andere toppers.

‘Wouter, ik heb hem hoor.’ Triomfantelijk houd ik een map met daarin zijn diploma in de lucht. Met een vage glimlach en wat waterige oogjes krijg ik een duim omhoog van hem. Een paar minuten later zit Wouter als kersverse afgestudeerde ICT’er in het docentenkantoor op de bank. Op de achtergrond horen we een gang vol studenten die het weekend al aan het vieren zijn. De andere docenten stromen één voor één binnen voor de weekevaluatie. ‘Hé Wouter, wat hoor ik nu? Gefeliciteerd man!’ Ook hier weer die vage glimlach en een bescheiden ‘Bedankt.’ Ik onderdruk de neiging om een verhaal af te steken over best wat meer trots mogen zijn. Vandaag geen adviezen, maar alleen feest. Mede daarom heb ik wat drinken en bitterballen laten aanrukken. Het is volle bak en echt gezellig.

Opeens komen vier oud-klasgenoten het kantoor binnen, ze lopen in één streep naar Wouter toe. ‘Ik zag net op Insta dat je hem hebt man. Goed bezig. Lekker kerel.’ Die vage lach is nu een stuk breder en met veel luidere stem klinkt het ‘Ja tuurlijk, wat dacht jij dan?’ Deze oud-klasgenoten zijn net terug van een volle dag hbo en hadden dorst. ‘Biertje dan maar?’ hoor ik Wouter hardop zeggen. Eén van de jongens ziet mij zitten en steekt joviaal zijn duim op naar mij. ‘Goed gedaan, meneer! Lekker volgehouden.’ Nu ben ik het ineens die met waterige oogjes en zijn duim omhoog zit. ‘Daar doen we het voor jongens! Dank je wel.’

Ik krijg een dikke knipoog van een collega en weet dat hij hetzelfde denkt. Een docent die tijd voor je heeft is essentieel. Hoe gaaf je onderwijs ook in elkaar zit, het begint toch elke keer weer met aandacht en contact. ‘Proost!’ wordt er geroepen. Ik hef mijn glas. ‘Op Wouter!’