Landstede Groep
   
Jaargang 2 | Editie 6 | Archief 2015 - 2019
Column: Standplaats Jakarta

Lekker Samen

Voormalig Landstede-docent Birgitta Hogendoorn woont sinds november 2015 voor twee jaar in Jakarta, waar haar man meewerkt aan een waterproject. Voor ZinMag schrijft ze columns over haar belevenissen.

In Nederland houden we niet van uniformen. Wij staan liever op onszelf. Behalve bij voetbalevenementen of op Koningsdag. Dan mogen we even allemaal op oranje. Schooluniformen vinden we helemáál uit den boze. Zo niet in Indonesië.  Hier houden ze van uniformen, op school maar ook elders. Tijdens een personeelsuitje draagt iedereen hetzelfde t-shirt. Op een bruiloft dragen de families van bruid en bruidegom feestkleding in een bepaalde kleur, zodat je kunt zien wie bij de bruid en wie bij de bruidegom hoort. Op het ministerie dragen de ambtenaren allemaal een wit overhemd om hun respect te tonen voor president Jokowi, die graag witte overhemden draagt. Op het vliegveld herken je gemakkelijk de groepen die op hadj gaan, de reis naar Mekka die een van de vijf zuilen van de Islam vormt. Ze dragen dezelfde sjaals en petjes en hebben dezelfde koffers in de kleuren van het reisbureau. En niet te vergeten, op vrijdag draagt iedereen zoveel mogelijk batik om te laten zien dat men Indonesiër is.

Samen op de foto is volksvermaak nummer één. Of je nou bovenop de Borobudur bent of gewoon in een winkelcentrum, overal worden heel veel groepsselfies gemaakt. Vaak worden wij erbij gevraagd, want een foto met bule (witte) is nog leuker voor Facebook. (Gezellig de armpjes om elkaar heen.)

In de bus of in een wachtkamer komen mensen pal naast je zitten, ook al zijn verder alle stoelen leeg. Al snel komen de vragen. ‘Waar ga je heen?’, ‘Waar woon je?’, ’En met wie?’ (Alleen wonen is onvoorstelbaar en griezelig.) De toon is uitermate beleefd en vriendelijk. Altijd een glimlach en vaak een kleine buiging, de handen voor de borst tegen elkaar.

Ik had een moment van inzicht in hoe wezenlijk anders mensen hier denken door het volgende voorval: het was ons opgevallen dat mensen hier vaak met mondkapjes lopen. Dat is niet verwonderlijk, gezien de luchtkwaliteit in Jakarta. Op windstille dagen hangt de smog als een deken boven de stad. Logisch dus, dat je jezelf daartegen beschermt, maar wat wij overdreven vonden was dat mensen dat ook binnen deden, in het winkelcentrum, op school of in de lift. ’Vinden ze zeker hip!’, zeiden we tegen elkaar. Totdat ik een van de studentes in de klas aantrof met een mondkapje.  Ze was snipverkouden. ’Ja,’ zei ze op mijn vraag, ’het kapje is om te voorkomen dat ik anderen besmet.’ Ik was beschaamd. Zo vanzelfsprekend was ik ervan uitgegaan dat het kapje voor zelfbescherming was bedoeld.

Onderzoek heeft aangetoond dat mensen gelukkiger en gezonder worden van kleine, vriendelijke ontmoetingen met onbekenden. In het kader daarvan, stel ik voor dat we iets van de Indonesiërs overnemen… met een kleine buiging, in de wandelgangen.




Vorige
1 2 3 4 5 6 7 8 9