Docentencolumn: 17-jarigen

‘Luister naar de toekomst. Ik ben 17 en ik heb je wat te zeggen’ is de jubileumcampagne ter ere van het 50-jarig bestaan van SIRE die in deze maanden wordt uitgezonden. De campagnes van SIRE schudden je wakker, confronteren je met de dagelijkse gang van zaken, ze zetten je aan het denken. De jongeren vertellen over hun toekomstbeeld. De één kijkt vol vertrouwen in de camera en vertelt dat hij open wil staan voor alles wat hem te wachten staat. Een ander vertelt dat we vaak te moeilijk doen over een heleboel dingen. Dagelijks werk ik met deze leeftijd. Jongeren, 17 jaar zijn ze en sommigen nog wat jonger.

17, het is maar een getal… de jongeren die wij met elkaar opleiden op het mbo, ze zijn nog zo jong. Maar over een aantal jaar zijn zij wel de ervaren handen aan het bed in het ziekenhuis, de fotograaf bij emotionele momenten, of zelfs de advocaat die een zaak bepleit. Wat meetelt bij wie je wordt is wat je meekrijgt aan ervaringen. Hoe ga je daarmee om? Waar ben je opgegroeid? Was dat veilig of niet? Wie was er voor je als het even niet zo lekker liep? Was dat iemand thuis of een docent op school? Sommige jongeren in mijn klas hebben op 17-jarige leeftijd al heel wat levenservaring, door schade en schande wijs geworden zijn ze een stuk ouder dan die 17 jaar. 

Ze kunnen me zo verwonderen. Hun veerkracht, hun vertrouwen in hun toekomst, hun vertrouwen in mij. Dat zij met mij delen wat hen op dat moment zo kwetsbaar maakt. Ik heb met een student uitgebreid besproken hoe hij ervoor kan zorgen dat hij zijn boeken meeneemt. Toch wel handig als je de les wilt volgen. Even later vertelt hij me vrolijk dat hij gistermiddag na de les met zijn broertje nieuwe sportkleren is gaan kopen, zijn broertje is pas negen. Mama werkt ’s nachts en sliep nog, papa werkt in zijn restaurant van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Voor hem telt dan dat broertje en niet die boeken. ‘Hij was zo blij mevrouw!’ En hij is vol vertrouwen: ‘Ik kan het écht mevrouw, dat rekenen, ik haal het wel weer in!’ En dan maakt het me even niks meer uit dat hij de dag erop alweer zijn boeken is vergeten…

Zoveel jongeren, zoveel verhalen. Van gewoon lekker tegendraads puberaal gedrag tot aangeleerd gedrag veroorzaakt door sexting of mishandeling. Heb vertrouwen in die 17- jarige, heb oog voor de relatie die je als docent met hen hebt. Zonder relatie geen leerrendement. Met dat beetje extra aandacht komen ze er wel! Zoals één van de jongeren in de campagne zegt: ‘Het komt wel goed met deze wereld!’  

Nog één quote van de campagne dan: ‘Maak je niet zo druk! Ga dingen doen die je leuk vindt en werk is maar werk!’  Wat heb ik een geluk dat ik dingen doe die ik leuk vind en dat het ook nog eens mijn werk is! De toekomst? Ik heb er zin in! Laat 2018 maar komen!